“อย่าคบกับใครเพราะความเหงา” อย่าให้ความเหงานำพาเราไปคบกับใครก็ได้
อย่าให้ความเหงานำพาเราไปคบกับใครก็ได้
เหตุผลที่เราไม่ควรคบใครเพราะความเหงานั้น เปรียบเทียบง่ายๆมันเหมือนกับตอนที่เราหิว เวลาที่เราหิวเนี่ยเราจะกินได้ทุกอย่าง กินอะไรก็ได้เพื่อบรรเทาความหิว แต่ลืมไปว่าสิ่งที่ฉันอยากกินจริงๆมันคืออะไร
มันก็เหมือนกันกับเรื่องของความสัมพันธ์ค่ะเวลาที่เราเหงาเนี่ยเราจะรู้สึกเหมือนกับตอนที่เราหิว คุยกับใครไปทั่ว ใครเข้ามาก็คุยหมดไม่เลือก จนเราลดมาตรฐานของตัวเองเพราะความเหงา แล้วก็จะมาบ่นทีหลังว่าไม่เจอคนที่ใช่เลย มันจะใช่ได้ยังไงกันคะ เพราะเราสร้างความสัมพันธ์ขึ้นมาจากความเหงา
บางคนหนักไปกว่านั้น ตัดสินใจคบกันเพราะความเหงา สุดท้ายกลับกลายเป็นว่าเราเอาความเหงาของเราไปทำร้ายอีกฝ่าย
มันก็เหมือนกับที่เรากินอาหารไม่เลือกเพราะว่าความหิว ตอนกินมันก็อร่อยอยู่ แต่พอกินไปสักพักเราก็จะรู้ตัวอีกทีว่า นี่มันไม่ใช่จานที่ฉันต้องการนี่หว่า พอจะเลิกก็สงสารเขาอีกเพราะอีกคนเขาไม่ได้ทำอะไรผิดเลย
ทำยังไงให้ไม่เหงา???
มนุษย์ปุถุชนอย่างเราเนี่ยไม่เหงาไม่ได้ คนที่จะไม่เหงาเลยก็คือบุคคลที่เป็นพระอริยบุคคลขั้นพระอนาคามีขึ้นไป
เพราะความเหงามันเป็นกิเลสตระกูลโทสะ พระอนาคามีท่านละโทสะได้แล้วฉะนั้นท่านจึงไม่เหงา เพราะเหงาเป็นสับเซตของโทสะ แต่ถ้าถามว่าคนธรรมดาอย่างเราเนี่ยบรรเทาได้ไหม..บรรเทาได้ค่ะ !
สาเหตุที่แท้จริงของความเหงา คือการที่เราไม่รู้จักตัวเองมากพอ คนที่เป็นเพื่อนกับตัวเองได้และสามารถมีความสุขได้ด้วยตนเองเขาจะไม่รู้สึกเดียวดายเมื่อต้องอยู่คนเดียว
แต่ในขณะเดียวกันถ้าเวลาคุณอยู่กับตัวเองแล้วคุณยังไม่มีความสุขถ้าคุณเป็นแบบนี้ คุณอย่าคิดว่าถ้าคนอื่นจะมีความสุขได้ตอนอยู่กับคุณเพราะขนาดคุณยังไม่ชอบตัวเองเลย
ดังนั้นจงเรียนรู้ตัวเอง และเป็นเพื่อนกับตัวเองให้ได้ รักตัวเองให้เป็นแล้วความรักนั้นมันจะเอ่อล้นไปถึงคนอื่นเอง จงอย่าหาความรักเพราะคุณขาด แต่จงรักเพราะว่าคุณมีความรักนั้นอย่างเหลือเฟือและเพียงพอที่จะไปรักคนอื่นได้
ถ้าเห็นว่าแนวคิดนี้มีประโยชน์จงแชร์และแท็กคนที่คุณรัก ดิฉัน มายทามคณพศ ของให้วันนี้เป็นวันที่ดีค่ะ